![](pliki/pen/naucz/okl_3.jpg)
CUKRZYCA TYPU 1.
Inaczej nazywana jest młodzieńczą lub insulinozależną. Pojawia się wtedy, gdy system immunologiczny niszczy komórki beta trzustki, co powoduje zahamowanie naturalnego wytwarzania insuliny. Ponieważ trzustka nie jest już w stanie produkować insuliny, osoby z cukrzycą typu 1. - aby żyć - muszą przyjmować kilkakrotnie każdego dnia insulinę lub stosować pompy insulinowe. Cukrzyca typu 1. pojawia się najczęściej u dzieci i młodych osób.
Objawy cukrzycy typu 1. rozwijają się najczęściej bardzo szybko. Są to m. in. duże pragnienie i częste oddawanie moczu, zwiększony apetyt, utrata wagi, zaburzenia widzenia. Dzieci mogą czuć się stale zmęczone i senne. Mogą się również pojawiać nawracające infekcje. Nieleczona cukrzyca może wywołać kwasicę ketonową, co stwarza nawet zagrożenie życia.
![](pliki/pen/naucz/4.jpg)
Mimo wielu badań mechanizm powstawania cukrzycy typu 1. nie został do końca rozpoznany. Naukowcy nadal nie wiedzą, dlaczego system immunologiczny atakuje komórki beta trzustki i je niszczy. Uważa się, że za cukrzycę typu 1. odpowiadają czynniki genetyczne i środowiskowe. Identyfikacja czynników wywołujących proces autoimmunologiczny pozwoliłaby na zapobieganie cukrzycy typu 1. u wielu osób z grup ryzyka.
CUKRZYCA TYPU 2.
Charakteryzuje się zaburzeniami wydzielania insuliny lub też jej działanie w komórkach jest nieprawidłowe (insulinooporność). Jeżeli organizm nie jest w stanie prawidłowo wykorzystywać insuliny, potrzebuje jej dostarczania z zewnątrz, aby regulować metabolizm glukozy. Po pewnym czasie trzustka może całkowicie zaprzestać wydzielania insuliny.
Cukrzyca typu 2. najczęściej dotyka osoby powyżej 35 roku życia. Jednak w związku z epidemią otyłości, coraz częściej diagnozuje się jej przypadki u dzieci. Skąd się bierze to zjawisko? Jego źródłem jest niewłaściwe odżywianie - jedzenie typu fast food , napoje pełne pustych kalorii, telewizja i gry komputerowe zamiast zabaw na podwórku, jazdy na rowerze i wysiłku fizycznego. Osoby z cukrzycą typu 2. mogą być leczone lekami doustnymi i/lub insuliną.
![](pliki/pen/naucz/5.jpg)
Czas rozwoju cukrzycy typu 2. może być różny u rożnych osób. Objawy mogą przypominać cukrzycę typu 1.: dziecko może mieć wzmożone pragnienie i potrzebę częstego oddawania moczu, stale odczuwać zmęczenie lub senność. Może cierpieć z powodu nawracających infekcji, w tym infekcji grzybiczych. Często występuje wzmożony apetyt przy jednoczesnej utracie wagi. Mogą się również pojawić problemy z gojeniem ran.
Na poważne komplikacje nie trzeba długo czekać. Już u dzieci w wieku 7-9 lat występują cechy zespołu metabolicznego (otyłość, cukrzyca, nadciśnienie, dyslipidemia, czyli zmiana w składzie lipidów, upośledzenie tolerancji węglowodanów).
Jednak w wielu przypadkach cukrzyca typu 2. rozwija się bezobjawowo. Dlatego rodzice i opiekunowie powinni zwrócić szczególną uwagę na monitorowanie poziomu glukozy we krwi u dzieci z grup podwyższonego ryzyka.
Podstawowymi czynnikami ryzyka w cukrzycy typu 2. są nadwaga i czynniki dziedziczne. U dzieci, w rodzinach, gdzie występuje cukrzyca typu 2., należy zwrócić szczególną uwagę na zachowanie właściwej masy ciała i prawidłowy styl życia, łączący zdrową dietę z aktywnością fizyczną.
Ty także możesz mieć podwyższone ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2.
Czynniki ryzyka u osób dorosłych:
- wiek powyżej 45 r. ż.
- przypadki cukrzycy w rodzinie
- nadwaga/otyłość
- nadciśnienie
- wysoki poziom trójglicerydów.
- właściwej diecie
- kontrolowaniu wagi
- regularnym wysiłku fizycznym
- sprawdzaniu poziomu cukru we krwi przy badaniach okresowych
- unikaniu alkoholu i papierosów.
Tekst zamieszczono za zgodą Redakcji Magazynu "PEN".