Jestem Dośka, jestem pielęgniarką i wolontariuszką. Przez najbliższe 4 miesiące będę zmagać się z cukrzycą na Madagaskarze - na pierwszy rzut oka środowisku nieprzyjaznym dla cukrzyków. Swoimi działaniami chcę pokazać, że cukrzyca to nie wyrok. Po drodze życie jeszcze kilka razy dość boleśnie skopało mi tyłek, jednak nie poddaje się. Codziennie zmagam się z chorobą, światem, ludźmi i samą sobą.Marzenia się nie spełniają, marzenia się spełnia! Pomimo chwilowego załamania odbijam się od dna, "wracam do ludzi" i do tego co kocham najbardziej, czyli pomocy innym. Tym najbardziej potrzebującym. Na blogu oprócz wpisów o codziennym życiu na Madagaskarze będę pisać o podróżowaniu z cukrzycą, dlaczego przechodziłam z pompy na peny, jak testuję różne rodzaje ryżu i jak radzę sobie z nowym (czasem nieznanym i nieoznakowanym lokalnym) jedzeniem. Zapraszam do czytania i komentowania, dzięki Wam mój blog będzie bogatszy, stanie się kopalnią doświadczeń. Do przeczytania! :)
Wejdź na blog Elf z Madagaskaru - kliknij tutaj
Pierwszy wpis z bloga - Latający cukrzyk
Z Olsztyna do Warszawy dostałam się autobusem. Przyjechałam dzień wcześniej żeby zaoszczędzić sobie stresu następnego dnia, że nie zdążę na samolot. Jak wiadomo stresowe sytuacje podnoszą poziom cukru.
Wyjeżdżałam na 4 miesiące, w zasadzie do "dzikiego kraju", więc wszystkie zapasy insuliny, pasków, penów, igieł, glukometrów i baterii do nich musiałam mieć ze sobą. Oczywiście wszystko wpakowałam do bagażu podręcznego. Bo w razie zagubienia bagażu rejestrowanego (co oczywiście mi sie przydarzyło) najważniejsze było, żebym to wszystko miała przy sobie. Miałam przy sobie też zaświadczenie wydane przez lekarza rodzinnego (po polsku, angielsku i francusku), że choruje na cukrzycę i muszę mieć te rzeczy ze sobą. Jest to ważne, bo w bagażu podręcznym nie można przewozić ostrych narzędzi - czyli mogli się czepnąć do penów, igieł, glukometru, nakłuwaczy.
| Jednak nie musiałam nic pokazywać. Tylko na kontroli bezpieczeństwa w Warszawie powiedziałam, że mam cukrzycę, ale pana interesowało tylko czy insulinę przewożę w zbiorniku większym niż 100ml. Więc nikt się nie czepiał do mojego arsenału. |
Później podczas przesiadki w Paryżu pozostałam w terminalu i nie przechodziłam kontroli. A na Mahe Island było tak prowizorycznie, że nawet sprzętów elektronicznych nie musiałam wyjmować. Nie chciałam już kusić losu i informować o chorobie.
Zapas insuliny na 4 miesiące zapakowałam w torebki izolacyjne z takim żelowym zamrożonym wkładem. Jeden z lotów trwał ponad 10h, więc dałam obsłudze samolotu do przechowania w lodówce. Reszta lotów trwała 2-3h, więc insulina była bezpieczna w woreczkach.
Menu w samolocie
Podczas krótkich lotów były serwowane przekąski. W samolocie do Paryża były 2 rodzaje kanapek (z mięsem i bez mięsa). Jedna bułka była ciemna, więc taka wybrałam. Z Mahe Island do Tany do wyboru fritatta z kurczakiem i omlet z parówką, do tego biała bułka i owoce. Niekoniecznie to danie diabetyczne, ale da się przeżyć.
Na dłuższym locie zapewnione były kolacja i śniadanie. Na kolacje 3 dania do wyboru: kurczak z puree z brokułem i marchewka, ryba z ryżem, i makaron z sosem serowym (vegetariańskie). Więc dwa pierwsze były dla mnie ok. Gorzej ze śniadaniem, bo dali bułkę maślaną, croissant z czekoladą, truskawkowy jogurt, masło, serek do smarowania. Na szczęście miałam jeszcze swoja kanapkę - bo rano takie słodkie rzeczy źle na mnie i mój cukier działają. Ale słodkie bułki zostawiłam sobie na później.
Podsumowując część kulinarną - wszędzie uwzględniane są menu vegetariańskie. Ogólnie dowiadywałam się, że jakbym chciała specjalne menu dla diabetyków, to musiałabym to zgłosić przed lotem. Jednak z powodu niedoczasu i mojego nieogarnięcia przed podróżą nie zrobiłam tego. Może w ramach testu spróbuję w czasie powrotu :)
Dodatkowo podawali napoje. Woda, kawa, herbata, cola light - więc było w czym wybierać.
Zauważyłam, że podczas podróży samolotem mój organizm zachowuje pewien schemat. Po starcie od razu zapadam w śpiączkę (dosłownie! czuje się jakbym miała miliard cukru. Ale jak sprawdzam jest ok). A po lądowaniu mam dziwne samopoczucie, boli mnie głowa i często trzęsą mi się ręce. Czasem z powodu niedocukrzenia. Zdarza się, że mylę objawy czy czuję się tak przez podróż samolotem czy od skaczących cukrów.
W kolejnych wpisach będę pisać jak i dlaczego przechodziłam z pompy na peny, jak testuję różne rodzaje ryżu i jak radzę sobie z nowym(czasem nieznanym i nieoznakowanym lokalnym) jedzeniem. Trzymajcie kciuki, żeby było się czym pochwalić :) I jeśli możecie podzielcie się swoimi doświadczeniami!
Wejdź na blog Elf z Madagaskaru - kliknij tutaj
Masz swoją opinię na ten temat? Tu jest miejsce, gdzie możesz ją wyrazić! Pisz, komentuj i dyskutuj. Pamiętaj o tym, że nie będą tolerowane niecenzuralne wypowiedzi i wulgaryzmy.
