mojacukrzyca.org - Opowiadania: Ku przestrodze pewna historia z Krakowa

Jakub z Mysłowic przesłał do nas historię, która wydarzyła mu się w Krakowie. Na jednodniową wycieczkę zapomniałem zabrać ze sobą pena z insuliną. Cukier we krwi urósł i zaczęły się problemy. Przeczytajcie jego historię i ku przestrodze sprawdzajcie zawsze dwa razy, czy na pewno macie ze sobą glukometr, peny z insuliną, a w przypadku użytkowników pomp insulinowych insulinę w fiolce! Pisownia oryginalna.

W dniu 20 września 2014 roku (sobota) udałem się wraz ze znajomymi do Krakowa (centrum). Po przybyciu na miejsce, źle się poczułem. Sprawdziłem poziom cukru i glukometr wykazał, że mam 296 mg/dl. Chciałem podać sobie insulinę, lecz zorientowałem się, że jej nie posiadam. Zwyczajnie przez przeoczenie nie wziąłem jej z domu. Pierwsza myśl, jaka przyszła mi do głowy to udać się do szpitala na SOR. Wpisaliśmy z kolegą w aplikacje GPS w telefonie wykaz szpitali w Krakowie od miejsca Galerii Krakowskiej (ul. Pawia 5). Ukazał się jeden ze szpitali (nazwa szpitala do wiadomości redakcji).

Po przybyciu na Szpitalny Oddział Ratunkowy o godzinie około 20:00 zgłosiłem się do rejestracji. Przedstawiłem swoją sytuacje, że mieszkam w Mysłowicach, przybyłem tu ze znajomymi do Krakowa i choruję na cukrzyce typu 1. Lecz nie wziąłem ze sobą insuliny, a mam podwyższony cukier i chciałbym uzyskać pomoc w postaci jednej ampułki insuliny (nazwa Novorapid) bądź receptę.

Pielęgniarka powiedziała, że nie posiadają w ogóle takich leków w szpitalu i abym się udał do przychodni całodobowej. Ja ponownie próbowałem wytłumaczyć, że mój stan jest zły, czuje się źle i potrzebuje ich pomocy, i że dlatego zgłosiłem do szpitala, ponieważ byłem przekonany o tym, że szpital jako główny punkt medyczny, który wchodzi w zakres infrastruktury krytycznej w moim odczuciu powinien posiadać tego typu leki. Kazano mi czekać.

Po dłużej chwili (około 10 min) przyszedł Pan pielęgniarz i zaprosił mnie do pokoju, zrobił mi pomiar cukru na swoim glukometrze i także poziom wskazał na podwyższony, ponieważ, sam pielęgniarz przyznał "Faktycznie, jest wysoki ten cukier". Kazał mi czekać na poczekalni. Zaznaczyłem mu, że zdaje sobie sprawę, iż są inni pacjenci, lecz potrzebuje dość szybkiej pomocy, ponieważ, mogę wpaść w śpiączkę cukrzycową. Zapewnił mnie, że postara się coś zrobić, aby przyśpieszyć działania. Wraz z kolegą, który jest świadkiem całego zajścia czekaliśmy około 25 minut - 30 minut.

Podszedłem pod rejestrację i zapytałem pielęgniarza, co w mojej sprawie, bo ja nie mogę czekać. Powiedział mi, że Pani Doktor nie wypiszę mi żadnej recepty i poleca mi udać się do przychodni całodobowej i tam raczej bez problemu dostanę receptę. Byłem zdziwiony całą tą sytuacją. Wytłumaczyłem jak sprawa wygląda, że gdy wyjdę ze szpitala i udam się do przychodni, gdzie jeszcze nie wiem gdzie się znajduję, ponieważ przyjechałem z Mysłowic i nie znam terenu Krakowa, to mogę zasłabnąć. Powiedział, że rozumie moja sytuację, ale nic się nie da zrobić. Wtedy poprosiłem o rozmowę z lekarzem.

Po kolejnych 10 minutach poproszono mnie, niestety samego i nie mam świadków rozmowy poza pracownikami szpitala. Pani doktor, już na samym wstępie rozmowy była nastawiona do mojej osoby negatywnie, że w ogóle coś od niej chce. Przestawiłem całą sytuacje na spokojnie, lecz przerwała mi w pół zdaniu i powiedziała jasno, że to że zapomniałem insuliny to jest tylko i wyłącznie mój problem, i że ona nie przepisze mi recepty, ani nie da mi fizycznie ampułki. I że mam wracać do Mysłowic i radzić sobie samemu.

Byłem naprawdę zaskoczony całą ta sytuacją i zapytałem, czy weźmie na siebie odpowiedzialność za to, że gdy wyjdę teraz ze szpitala i nie dostane insuliny to mogę wpaść w śpiączkę cukrzycową. Pani doktor z ironicznym uśmiechem na twarzy przyznała, że oczywiście weźmie taka odpowiedzialność. Ja wstałem i zapytałem o imię i nazwisko. Przedstawiła się, lecz w nerwach nie zrozumiałem dokładnie (nazwisko do wiadomości redakcji). Wyszedłem, lecz wybiegła za mną pielęgniarka i zapytała mnie o moje dane personalne (imię nazwisko, pesel, adres zameldowania). Osobiście byłem przekonany, że to po to, że Pani doktor się namyśliła i jednak mi wypisze tą receptę, ale zapytałem pielęgniarki czy mam na coś czekać? Odpowiedziała mi, że nie. A więc ku mojemu zdziwieniu wyszedłem.

Tego dnia nie została mi udzielona pomoc, dzięki czemu mogło dojść do kwasicy ketonowej, uszkodzenia nerek oraz wzroku, a w najgorszym wypadku mogło zakończyć się to śpiączką cukrzycową co po niedługim czasie śmiercią. Lekarz, który nie jest specjalistą diabetologiem, powinien mieć podstawową wiedzę z tego zakresu. Ja zdaje sobie sprawę, że jako osoba chora na cukrzycę popełniłem nieodpowiedzialny błąd, bo nie wziąłem ze sobą inuliny. Lecz w moim mniemaniu uważam, iż zamiast mnie pouczać, powinno się reagować, aby nie doszło do nieszczęścia.

Jakub z Mysłowic