mojacukrzyca.org - Opowiadania: Wylądowałam w piekle!

20 kwietnia 2006

Całe życie zamienia się w koszmar, ciemno przed oczami, czy to już koniec? Nic nie ma sensu. Widzę rodziców stojących nade mną, czerwone, napuchnięte oczy wpatrują się we mnie z ulitowaniem i z żalem. To moja mama, która ze wszelką cenę chce uniknąć płaczu.

Ojciec już nie potrafi, jego łzy kapią na łóżko, w którym leżę. Nie pomaga mi to, powoduje jeszcze większy ból i beznadziejność, którą czuję w sobie. Przeklinam ten dzień, najgorszy w całym, krótkim życiu. Zaczęło się już parę miesięcy temu, kiedy zauważyłam, że wszystkie ubrania zaczynają na mnie wisieć, spodnie się za szerokie, bluzka już mi się nie opina. Czułam radość i satysfakcję, w końcu dla 16 letniej dziewczyny głównym celem było żeby wyglądać jak hot modelka z magazynu.

Wszyscy zauważali różnice w moim wyglądzie, gratulowali że wyglądam dużo lepiej i zdrowiej. Potem zaczynało się już pogarszać, ale dla mnie i tak było wszystko bardzo dobrze. Pić, pić - ciągle pić. Jedna butelka, potem druga, cóż po prostu mam duże pragnienie. Jestem coraz słabsza, skurcze nóg, tracę w nich czucie, mam problem z wchodzeniem po schodach, już na drugim stopniu czuje zmęczenie, nogi są coraz cięższe, czoło spocone, jest mi gorąco - co się dzieje! Jeszcze 3 stopnie, jeszcze trochę, no już, udało się. Zdobyłam Mount Everest, dlaczego to było tak wysoko, czy przebyłam 5000 schodków? Może po prostu powodem są śniadania, których nigdy nie jadam.

Tego dnia w szkole rozmawiałam z koleżanką (kiedyś bliższa, teraz dalsza, ale nadal koleżanka). Rozmawiałyśmy o różnych rzeczach, spytała czemu tak bardzo schudłam, a ja nie zdołałam nic powiedzieć, przecież jadłam normalnie, a czasem nawet za dwóch. Koleżanka od roku chorowała na cukrzycę, opowiadała mi jak to się stało, jakie objawy, co czuła, itd. Zaczęłam łączyć fakty, aż zrozumiałam, że mam te same problemy, te same objawy.

Już wcześniej w domu podejrzewałam, że może to być cukrzyca, internet przecież wie wszystko. Poprosiłam koleżankę, aby zmierzyła mi cukier, zrobiłyśmy to w szkolnej łazience. Było źle, 590 a ja nawet nie wiedziałam czy to dużo czy mało. Nagle wybuchłam płaczem, gdy zobaczyłam przerażoną minę koleżanki, już wiedziałam, że to bardzo źle. Szybko do domu, potem do lekarza rodzinnego, tam też mnie zbadali 586. Nigdy nie zapomnę tych liczb. Szybkie skierowanie do szpitala.

Czas zaczął pędzić, wszystko działo się tak szybko, nagle znalazłam się w Akademii Medycznej w Gdańsku, badania, protokół i inne papierkowe roboty. Pobranie krwi w niezmiernie nieprzyjemnym gabinecie zabiegowym. Wszędzie było tak biało, wszystko takie czyste. Trafiłam na salę, kazali mi się przebrać i położyć, dostałam kroplówkę i tak leżę i leżę. Wszyscy czekają, czuje się niepokój, strach. Co teraz będzie - ta krew, gdzie te wyniki? Są! Widzę pielęgniarkę lub lekarkę (nigdy ich nie rozpoznawałam) z nieciekawą miną, już wiem, to nie są dobre wiadomości. Słyszę słowa, które wylatują z jej ust "jeszcze jeden dzień i zostałabyś przywieziona karetką, a nie przez rodziców" wydały się tak straszne, a zarazem tak banalne i nie na miejscu. Po co ona mi to mówi, przecież wystarczająco jestem podłamana. Nagle widzę jak ponownie otwierają się jej usta, ogarnia mnie strach, czuję, że jest to decydująca chwila, od tego zależy dalszy mój los, jak potoczy się moje życie. Tysiąc myśli kłębi mi się w głowie, nagle dociera do mnie głos, którego nigdy nie chciałabym usłyszeć "Niestety jesteś nieuleczalnie chora, masz cukrzycę" . Patrzę w jej oczy, jakby z nadzieją, że nagle powie, że to niesmaczny żart, jednak ona milczy. Czuję chłód, ogromne zimno, chce stąd wyjść, to nie ja, pomyłka! Duszno mi, czy to prawda, to niemożliwe, przecież ja zawsze byłam zdrowa, co to znaczy "nieuleczalna", jutro przecież już będzie wszystko w porządku, obudzę się w swoim łóżku i zapomnę, że to tylko zły sen. Czuję łzy na policzkach, dopiero po chwili dotarło do mnie, że jestem okropnie chora. Cukrzyca, mój wyrok, co to w ogóle jest?

Wiem, nie mogę już teraz jeść i niedługo umrę z głodu! To na pewno to. Czuję się taka samotna, okropne zimno w moim brzuchu doprowadza mnie do szału. Teraz już wszystko się skończy. Przez cały dzień nic nie jadłam, w szpitalu także nie dali mi nic do jedzenia, jestem okropnie głodna, ale z drugiej strony czy przełknęłabym choć jeden kęs? Co 30 min przychodzi pielęgniarka i nakłuwa moje palce u rąk jakimś długopisem, o co jej chodzi, to nie jest przyjemne, kropla krwi spływa na jakiś pasek umieszczony w dziwnym telefonie komórkowym. Na ekranie pokazują się jakieś liczby - 689, 584, 550, 367, 346 - i co z tego, zwykłe liczby, nic nie rozumiem.

Zostaję uświadomiona, że to mój cukier w organizmie, który nie powinien przekraczać 150 - to straszne, jego poziom jest bardzo wysoki, dlatego czuję się jakbym zaraz miała upaść i już nie wstać. Przez całą noc nie mogłam spać, głód nie dawał mi spokoju, co pół godz. przychodziła pielęgniarka, która kłuła mnie tym okropnym urządzeniem, które zdążyłam już znienawidzić, podłączona do kroplówki oraz do jakiejś dużej maszyny z ogromną strzykawką, nie mogłam się poruszać. To był koszmar, chciałam już umrzeć, marzyłam żeby zasnąć i się już nie obudzić. Boże, dlaczego to mnie spotkało, czy zrobiłam coś złego?

Kolejne dni były koszmarem. Co teraz będzie? Za 4 dni mam ważny test w szkole, a ja w szpitalu. Dostałam przepustkę na dwa dni do domu oraz przebyłam przyspieszony kurs jak sobie radzić. To wszystko było takie trudne, za mały cukier, za duży, hipoglikemia, cukierek, wymienniki, dieta... wszystko plątało mi się w głowie.

Po 2 dniach wróciłam do szpitala, ale tylko na wizytę kontrolną, udało mi się to wszystko opanować, miałam idealne cukry i lekarze nie chcieli mnie w szpitalu. Choruję już ponad 3 lata - najgorsze lata, gdybym mogła cofnąć czas to zrobiłabym wszystko, aby temu zapobiec, choć sama nie wiem co. Przez rok, pilnowałam się niezmiernie, ważyłam jedzenie, trzymałam dietę, cukry były wzorcowe. Potem się coś zepsuło, coś we mnie pękło, nie potrafiłam zrozumieć dlaczego ja, znienawidziłam cukrzycę, jest to mój największy wróg, nie radzę sobie z nią, to przekleństwo.

Przez 3 lata nie zdołałam się z nią pogodzić choć bardzo bym chciała, bo wiem, że to przez nią tak źle się czuję. Boję się zmierzyć cukier, wiem, że nie będzie mniej niż 300. Od 2 lat, całkowicie nie dbam o cukry, nie mierzę, nie zapisuję, nie wiem ile mogę jeść, ile podać insuliny, wszystko na oko, czuję się z tym źle, ale nie potrafię sobie sama poradzić. Chce mi się jedynie płakać, z powodu losu jaki mnie spotkał. Przez 16 lat żyłam normalnie, teraz jedynie funkcjonuję i marzę, żeby się nie obudzić.

Ola