Opowiadanie - Słodka miłość

Marka poznałam przez jeden z internetowych portali. Był to zupełny przypadek. A może zrządzenie Losu? Nie wiem. Pisaliśmy ze sobą na gadu, aż w końcu nie wystarczało nam już to. Postanowiliśmy się spotkać.

To ja pojechałam do jego rodzinnego miasta. Pełna obaw, ale jednak zapatrująca się optymistycznie na nasze spotkanie. Było ono niezwykłe, jedyne w swoim rodzaju. Zdałam sobie sprawę z tego, że Marek jest osobą niebanalną, pełną radości życia, że jest taki, jakim zawsze sobie wyobrażałam Tego Jedynego.

Kiedy wspólnie staliśmy na opolskiej Wieży Piastowskiej, zauważyłam na jego ręce gumową bransoletkę. Ze zwykłą sobie ciekawością przeczytałam napis na niej. "Jestem cukrzykiem, podaj mi coś słodkiego i wezwij pogotowie" - głosił. W pierwszej chwili zapytałam, niezbyt mądrze, czy to prawda. Ze zwykłym sobie spokojem Marek odpowiedział, że tak, a tę bransoletkę nosi tak na wszelki wypadek.

Byłam w ogromnym szoku. Ten uśmiechnięty, ciągle wesoły chłopak, powtarzający, że życie jest piękne ma cukrzycę? Przecież to niemożliwe? Jednak po chwili zreflektowałam się. Wiedziałam przecież, że z cukrzycą można żyć, że to choroba, jak każda.

Szczerze powiedziałam mu o tym, że wcale mi to nie przeszkadza. Bo przecież to nie od niego zależy, a przecież nie jego choroba jest najważniejsza dla mnie tylko to, jaki jest, kim jest. Tego dnia nie mówiliśmy już o jego chorobie, choć byłam obecna przy tym, jak mierzył cukier. Zdaje mi się, że bolało mnie to bardziej, niż jego.

Minęło kilka dni, a my spotkaliśmy się znowu. Czas spędzony razem był wspaniały. Chociaż w chwilach, kiedy mierzył cukier, lub podawał sobie insulinę starałam się nie patrzeć na to, co robi, jakoś dziwnie mnie to interesowało. Jednak kiedy zobaczyłam igłę od pióra insulinowego, dałam sobie spokój z podglądaniem. On jest przyzwyczajony do tego, że wkłuwa ją w ciało, jednak mnie za każdym razem przechodzi dreszcz.

Kiedy nasze spotkanie dobiegało końca i siedzieliśmy na dworcu PKP, czekając na mój pociąg, znowu zaczęliśmy mówić o jego chorobie. Podobno w Stanach wymyślono już jakiś sposób na wyleczenie cukrzycy. Marek ma nadzieję, że uda mu się wyleczyć się z tej choroby. Wierzy w to z całego serca. Chciałabym, żeby jego nadzieja nie okazała się złudna, chociaż, jak już wspominałam, jego choroba nie przeszkadza mi zupełnie.

W pewnej chwili Marek, zupełnie nieoczekiwanie zapytał ? Będziemy razem? Byłam zaszokowana i szczęśliwa. Zapytałam, dla pewności, czy na pewno tego chce. Kiedy odpowiedział, że tak, i zapytał, czy chcę tego ja, odpowiedziałam zgodnie z prawdą: "Niczego bardziej nie pragnę".

Kiedy powiedziałam moim rodzicom o tym, że ja i Marek jesteśmy razem, byli trochę zdziwieni, ale nie próbowali odwieść mnie od decyzji o byciu z nim. Jednak jedna z moich koleżanek ze zdziwieniem zapytała: "Jak możesz być z kimś, kto ma cukrzycę?". Bardzo mnie to zdenerwowało. Napisałam po prostu, że mogę, a jej nic do tego.

Choroba Marka nie ma nic do rzeczy. Zależy mi na nim, jest on najwspanialszą osobą, jaką kiedykolwiek poznałam i nie chcę go stracić dlatego, że ma cukrzycę. Bo przecież on jest normalną osobą. I to osobą bardzo do mnie podobną. Oboje kochamy naturę, oboje czerpiemy z niej inspiracje, dla obojga z nas muzyka jest drugim życiem, uzupełniamy się, niemal znamy swoje myśli.

Cukrzyca? To żadna przeszkoda. Wiem, że może ona odrobinę utrudniać nam życie. Czasami nie będziemy mogli pójść na lody czy na "coś słodkiego". Ale jakie ma to znaczenie? Liczy się to, że jesteśmy razem, że mamy siebie nawzajem.

Dzięki Markowi na nowo poznaję świat. Dostrzegam to, czego nie dostrzegałam wcześniej. Cieszę się każdym dniem, wciąż o nim myślę, z niecierpliwością wyczekuję naszych spotkań. Dużo też czytałam na temat cukrzycy, poznałam wszystkie zagrożenia, przyczyny i objawy hiper- i hipoglikemii, metody postępowania w razie ich pojawienia się. Wszystko dla niego.

Piszę to opowiadanie, aby uświadomić wszystkim tym, którzy jeszcze tego nie wiedzą, że można pokochać osobę z cukrzycą, bo jej choroba nie jest żadną przeszkodą. I jeśli jeszcze raz ktoś zapyta mnie, dlaczego jestem z Markiem, odpowiem po prostu: "Bo jest moim spełnieniem marzeń. Moim słodkim Księciem". Tak, słodkim. Dosłownie i w przenośni.

Monika

Jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, koniecznie polubcie nasz profil na FB!