Konferencja prasowa Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego nt. Raportu "Polityka diabetologiczna w Polsce - 04/12/2007 - WarszawaW dniu 04/12/2007 r. w Warszawie odbyła się konferencja prasowa Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego nt. Raportu "Polityka diabetologiczna w Polsce".
W Konferencji uczestniczyli: Prezes Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego - prof. Władysław Grzeszczak, Konsultant Krajowy w dziedzinie diabetologii - prof. Krzysztof Strojek, Dyrektor Biura Łącznika WHO - dr Paulina Miśkiewicz, przedstawiciel AM w Warszawie - dr Maciej Niewada, jak również przedstawiciele Stowarzyszenia Chorych na Cukrzycę oraz licznie zgromadzeni dziennikarze. Po wysłuchaniu przez uczestników spotkania 4 wykładów odbyła się, trwająca blisko godzinę, dyskusja poruszająca najważniejsze zagadnienia związane z opieką diabetologiczną w Polsce.
Informacja prasowa
Warszawa, 4 grudnia 2007
Warszawa, 4 grudnia 2007
System opieki nad chorymi z cukrzycą wymaga gruntownych zmian - to główny wniosek Raportu "Polityka diabetologiczna w Polsce" przygotowanego przez Polskie Towarzystwo Diabetologiczne. Obecna polityka prowadzi według ekspertów do stałego zwiększania kosztów cukrzycy, a miliony chorych i ich rodziny skazuje na wykluczenie z życia społecznego.
Już teraz koszty bezpośrednie cukrzycy pochłaniają w Polsce ok. 8 proc. całkowitego budżetu przeznaczanego na cele zdrowotne. Jedynie poprawa jakości opieki diabetologicznej może doprowadzić do zmniejszenia liczby powikłań kardiologicznych, okulistycznych, nefrologicznych, chirurgicznych i innych, których koszt leczenia jest ośmiokrotnie wyższy niż leczenie samej cukrzycy.
W Raporcie opracowanym przez Polskie Towarzystwo Diabetologiczne ocenie zostały poddane wszystkie aspekty polityki diabetologicznej. Wśród najważniejszych problemów wskazanych przez ekspertów znalazły się:
- zbyt niskie wyceny punktowe procedur diabetologicznych;
- niewystarczające zabezpieczenie leczenia w kontraktach na lecznictwo diabetologiczne, grożące postępującymi likwidacjami placówek zajmujących się leczeniem cukrzycy;
- brak centralnie finansowanych procedur diabetologicznych, np. opieka nad ciężarną chorą na cukrzycę, leczenie stopy cukrzycowej, instalacja pompy insulinowej osobistej czy wdrażanie insulinoterapii z edukacją;
- niski poziom refundacji nowoczesnego leczenia cukrzycy;
- mała liczba i postępujące ograniczanie liczby godzin dydaktycznych z zakresu diabetologii dla studentów medycyny;
- brak zwartego, kompetentnego i opartego o staże w akredytowanych placówkach szkolenia z diabetologii dla lekarzy rodzinnych.
Stan opieki diabetologicznej w Polsce wygląda znacznie gorzej w porównaniu z innymi krajami europejskimi. Charakteryzuje się obecnie upośledzeniem działań prewencyjnych, a także dużą nierównomiernością w rozkładzie geograficznym, środowiskowym i społecznym jakości opieki nad chorymi na cukrzycę.
Również diagnostyka cukrzycy wymaga usprawnienia. Szacuje się, że zaledwie u 35 proc. chorych cukrzyca jest zdiagnozowana w trakcie rutynowego badania kontrolnego, 7 proc. chorych ma postawione rozpoznanie z powodu wystąpienia objawów cukrzycy, 28 proc. w związku ze złym samopoczuciem, a aż 23 proc. przypadkowo podczas nie związanej bezpośrednio z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej hospitalizacji.
Kolejnym elementem wymagającym usprawnienia jest dostęp pacjentów do nowoczesnych terapii. System refundacji leków w Polsce nie uwzględnia analogów insulinowych długodziałających. Refundacja analogów szybkodziałających i mieszanek analogowych jest w naszym kraju ograniczona, odnoszona jest do ceny insuliny ludzkiej produkowanej w Polsce. Niestety w Polsce nie są także objęte refundacją glitazony. Leki z tej grupy nie tylko powodują istotne zmniejszenie insulinooporności, co powoduje spowolnienie postępu choroby, możliwość odroczenia leczenia insuliną, ale także zmniejszają ryzyko rozwoju cukrzycy.
Przykład analogów insuliny oraz glitazonów wskazuje na znaczne opóźnienie i niedopasowanie systemu refundacji do aktualnego stanu wiedzy o skutecznym leczeniu, którego brak musi spowodować wzrost częstości przewlekłych powikłań (ślepoty, niewydolności nerek, amputacji kończyn i zgonów sercowych), co w perspektywie spowoduje wielokrotne zwiększenie wydatków na leczenie cukrzycy.
Według Banku Światowego, cukrzyca zajmuje drugie, po chorobie niedokrwiennej serca, miejsce w skali wielkości obciążenia ekonomicznego społeczeństw. Choroba ta ma ogromny wpływ na generowanie kosztów w systemie usług zdrowotnych, pochłaniając co najmniej 5-10 proc. całkowitego budżetu służby zdrowia. Za wysokie koszty cukrzycy odpowiadają przede wszystkim koszty leczenia powikłań tak makro-, jak i mikronaczyniowych charakterystycznych dla niewyrównanej cukrzycy.
Ich leczenie jest około 8-krotnie droższe niż leczenie samej cukrzycy. Analizy farmakoekonomiczne dowodzą, że leczenie wyrównujące chorobę, które zmniejsza ryzyko rozwoju powikłań cukrzycy, przynosi wymierne korzyści kliniczne i ekonomiczne. Korzyści te przewyższają koszty zastosowanej farmakoterapii.
Poprawa sytuacji w zakresie opieki diabetologicznej wymaga gruntownych zmian. Priorytetem jest opracowanie Narodowego Programu Polityki Diabetologicznej, który połączy wszystkie aspekty opieki nad osobami z cukrzycą. Poprzez stworzenie kompleksowego systemu działań możliwe będzie zwiększenie wykrywalności cukrzycy typu 2 oraz zmniejszenie zapadalności, jak również spadek częstości występowania powikłań. Wśród głównych zmian wskazywanych przez ekspertów znajdują się:
- nadanie szczególnej rangi zagadnieniom leczenia cukrzycy;
- zwiększenie punktacji za procedury diabetologiczne i poprawa wartości kontraktów na leczenie cukrzycy i edukację;
- wprowadzenie centralnie finansowanych procedur diabetologicznych;
- wprowadzenie minimum godzin dydaktycznych wykładowych z zakresu leczenia cukrzycy i odpowiednie zwiększenie godzin ćwiczeń oraz zwiększenie nacisku w szkoleniu diabetologicznym lekarzy;
- bezzwłoczne wprowadzenie na listy refundacyjne leków nowoczesnych w takich proporcjach jak to ma miejsce w innych specjalnościach i w innych krajach;
- nasilenie działalności prewencyjnej nakierowanej na zapobieganie chorobie i jej powikłaniom, co radykalnie może zmniejszyć koszty leczenie cukrzycy i zmniejszyć przez to wzrastające wydatki np. na powikłania sercowo-naczyniowe oraz poprawić skuteczność tego leczenia.
Więcej na stronie: http://www.cukrzyca.info.pl
Portal "Moja Cukrzyca" nie ponosi odpowiedzialności za treść komunikatu.
źródło: Polskie Towarzystwo Diabetologiczne
Masz swoją opinię na ten temat? Tu jest miejsce, gdzie możesz ją wyrazić! Pisz, komentuj i dyskutuj. Pamiętaj o tym, że nie będą tolerowane niecenzuralne wypowiedzi i wulgaryzmy.
