mojacukrzyca.org - Opowiadania: Opowiadanie Eweliny

Nie jest nic gorszego niż mieć cukrzycę w tam młodym wieku... oczywiście przynajmniej dla mnie jeżeli np. dokuczają mi inni z powodu choroby...! Nie mogę tego tak ciągnąć, a tak naprawdę już się tym zmęczyłam...! Może dla was jest to łatwe przecież to nic złego tylko lepiej radzić sobie z chorobą jeżeli jest się mocnym, wytrwałym w chorobie...!

Każdy chce mi pomóc tylko najgorsze jest to że ja nie potrafię z tej pomocy skorzystać...! Pewnie dziwicie się dlaczego... bo to też jest trochę dziwne dla moich koleżanek bo jak się ma okazję skorzystać z pomocy a się nie chce to jest coś nie tak...! Więc nie chcę z niej skorzystać a zarazem się boję, boję się powtórki z rozrywki chodzi mi o to, że jak chodziłam do podstawówki to właśnie zachorowałam w trzeciej klasie... i wtedy każdy był miły dla mnie, ale teraz jak sobie o tym myślę to chyba oni to robili z litości żebym może się nie czuła samotna czy coś takiego... i wtedy było normalnie może byłam na tyle mała, że nie wiedziałam co znaczy być skazanym do końca życia na jakąś chorobę...!

Potem już w czwartej klasie zaczynało się tak jakby inne życie. Polegało to na tym, że nowa wychowawczyni i tak jakby nowi ludzi pomimo tego, że chodziłam do tego samego budynku...! A pod koniec już czwartej zaczynały się docinki na mój temat a dokładnie na temat mojej choroby... wtedy tak się tym nie przejmowałam, uważałam to za głupie żarty jak już wcześniej wspomniałam to nie wiedziałam jeszcze tak do końca co to za choroba... znaczy wiedziałam, ale nie wiedziałam, że to może być tak uciążliwe....!

W piątej to już to dokuczanie itp. dochodziło do poziomu zaawansowania... już wtedy na każdej przerwie, nawet czasem na lekcji, jak nie było nauczyciela... nic sobie z tego nie robiłam, ale też już miałam dość tego... ale nic nie mogłam zrobić... ja jedna bałam się sprzeciwić rozbawionej grupie osób (15 dzieci), która się rechotała z tego, że mi inni przykrość sprawiali... ale co to dla nich po kolei każdy się do nich dołączał... (niestety)! Najgorsze jest w tym wszystkim to, że czułam się wtedy niepotrzebna... tak jak bym stała na drodze innym, tak jak bym była ich celem, że sobie znaleźli (kozła ofiarnego)!

Pod koniec piątej klasy już miałam tak tego dosyć, że nie wytrzymałam i puściły mi nerwy więc poszłam do mojej wychowawczyni... i opowiedziałam jej o tym, ona się z początku przejęła tym oczywiście, jak za pierwszym razem jej o tym powiedziałam, bo potem już chodziłam do niej za każdym razem... i zawsze im coś mówiła, ale to pomogło na jakiś tydzień może krócej... i znowu i tak ciągle...! Potem wiedziałam, że to nie ma sensu takie chodzenie do niej ciągle i przestałam, myśląc że sama to z nimi załatwię i tak naprawdę udało mi się samej to zrobić może to też był ich cel żeby mnie (zniszczyć)!

Polegało to na tym, że usłyszałam ich rozmowę ,,ona jest głupia, bo jest chora" więc zastanówcie się co ja mogłam wtedy czuć co mogło mi wtedy na myśl przyjść! Nie poszłam z tym do Pani... tylko pomyślałam sama miałam dwa wyjścia albo uciec i zobaczyć, że może oni pomyślą, że to przez nich... albo robić tak jak oni czyli być w ich (gangu)! No i stało się zachowywałam się tak jak oni, biłam się byłam wtedy jak chłopak czyli jednym słowem mówiąc zmieniłam swój charakter, ale na bardzo zły nie pasujący do dziewczyny... i wtedy oni mnie akceptowali nie patrzyli na moją chorobę tylko na zachowanie może to wtedy chcieli osiągnąć i przyznam udało im się...! Ale ten właśnie blog nie polega na opowiadaniu moim co wydarzyło się w mojej przeszłości chociaż chyba ma to jakiś związek...!

Teraz chodzę do pierwszej klasy gimnazjum, zachorowałam cztery lata temu! Może nie będę pisać jak to było i w ogóle bo na pewno każdy doskonale wie... jeżeli jest chory... i wie, że to nie było miłe i nie jest! Więc jak już pisałam dokuczali mi inni w podstawówce, a idąc do gimnazjum miałam nadzieję, że się coś zmieni, chociaż, że to ten sam budynek! Ale myliłam się... ale może teraz będzie łatwiej rozwiązać moje problemy bo mam o wiele lepszą, fajniejszą i odpowiedzialną wychowawczynie! Ale to nie chodzi o to, myślałam że się coś zmieni ale nic się nie zmienia wszystko jest jak dawniej tylko, że nowi ludzie mi dokuczają i najdziwniejsze jest to, że oni chyba nie wiedzą o mojej chorobie...!

Ale ja z początku myślałam, że oni wiedzą bo niby z jakiego powodu mi dokuczają? Dowiedziałam się, że to jest ich sposób na dziewczynę... no ale która by chciała z nimi się kolegować (są takie ale ja do nich nie nalezę i nie mam takiego zamiaru, chyba że znowu przyjdzie pora na zmianę charakteru)! No i właśnie w tym jest problem bo kiedyś kablowałam na chłopaków w podstawówce jak mi dokuczali i się źle to skończyło i nie chcę powtórki z rozrywki... bo jak mam zacząć kablować i to się znowu stanie?

A najgorsze jest to, że kiedyś moja była wychowawczyni powiedziała mi, że mi nie wierzy, że oni mi tak dokuczają i że ja chcę zwrócić na siebie uwagę i że wykorzystuje chorobę...! Ostatnio się zapytałam mojej obecnej wychowawczyni, że nie chce kablować, żeby właśnie ona tak nie pomyślała to powiedziała, że nie powie nigdy bo nie pójdzie na skróty tak jak tamta...! Więc nie wiem co mam robić, bo nie chce kablować, bo boje się, że to się skończy tak samo...!

A zresztą teraz tylko moja wychowawczyni mi została, tylko jej teraz chcę zaufać (chociaż, że nie umiem z nią rozmawiać, a ona mówi, że trudno się ze mną rozmawia) (więc można się pogubić w tym wszystkim)!!!!!!!!!!!!!!!!!

Nie wiem co mam już robić... wiem, że źle robię nie mówiąc jej o niczym, ale boję się... ona nawet chyba mnie rozumie... ale nie jestem pewna. Nie okazuje tego tak... widocznie ma taki charakter... nie chcę wypowiadać się na jej temat... bo i tak jej zapewne nie poznacie... (ŻAŁUJCIE)!

Więc nie będę już pisała o niej bo nie wypada... chociaż dobrze by było jakby to przeczytała...! Więc to wszystko na temat mojej choroby i stosunku innych do mnie...!

Ewelina (eweluśka ;-))