)
Istnieją dwa główne typy tej choroby:CUKRZYCA TYPU 1.
Inaczej nazywana jest młodzieńczą lub insulinozależną. Pojawia się wtedy, gdy system immunologiczny niszczy komórki beta trzustki, co powoduje zahamowanie naturalnego wytwarzania insuliny. Ponieważ trzustka nie jest już w stanie produkować insuliny, osoby z cukrzycą typu 1. - aby żyć - muszą przyjmować kilkakrotnie każdego dnia insulinę lub stosować pompy insulinowe. Cukrzyca typu 1. pojawia się najczęściej u dzieci i młodych osób.
Objawy cukrzycy typu 1. rozwijają się najczęściej bardzo szybko. Są to m. in. duże pragnienie i częste oddawanie moczu, zwiększony apetyt, utrata wagi, zaburzenia widzenia. Dzieci mogą czuć się stale zmęczone i senne. Mogą się również pojawiać nawracające infekcje. Nieleczona cukrzyca może wywołać kwasicę ketonową, co stwarza nawet zagrożenie życia.
Mimo wielu badań mechanizm powstawania cukrzycy typu 1. nie został do końca rozpoznany. Naukowcy nadal nie wiedzą, dlaczego system immunologiczny atakuje komórki beta trzustki i je niszczy. Uważa się, że za cukrzycę typu 1. odpowiadają czynniki genetyczne i środowiskowe. Identyfikacja czynników wywołujących proces autoimmunologiczny pozwoliłaby na zapobieganie cukrzycy typu 1. u wielu osób z grup ryzyka.
CUKRZYCA TYPU 2.
Charakteryzuje się zaburzeniami wydzielania insuliny lub też jej działanie w komórkach jest nieprawidłowe (insulinooporność). Jeżeli organizm nie jest w stanie prawidłowo wykorzystywać insuliny, potrzebuje jej dostarczania z zewnątrz, aby regulować metabolizm glukozy. Po pewnym czasie trzustka może całkowicie zaprzestać wydzielania insuliny.
Cukrzyca typu 2. najczęściej dotyka osoby powyżej 35 roku życia. Jednak w związku z epidemią otyłości, coraz częściej diagnozuje się jej przypadki u dzieci. Skąd się bierze to zjawisko? Jego źródłem jest niewłaściwe odżywianie - jedzenie typu fast food , napoje pełne pustych kalorii, telewizja i gry komputerowe zamiast zabaw na podwórku, jazdy na rowerze i wysiłku fizycznego. Osoby z cukrzycą typu 2. mogą być leczone lekami doustnymi i/lub insuliną.
Czas rozwoju cukrzycy typu 2. może być różny u rożnych osób. Objawy mogą przypominać cukrzycę typu 1.: dziecko może mieć wzmożone pragnienie i potrzebę częstego oddawania moczu, stale odczuwać zmęczenie lub senność. Może cierpieć z powodu nawracających infekcji, w tym infekcji grzybiczych. Często występuje wzmożony apetyt przy jednoczesnej utracie wagi. Mogą się również pojawić problemy z gojeniem ran.
Na poważne komplikacje nie trzeba długo czekać. Już u dzieci w wieku 7-9 lat występują cechy zespołu metabolicznego (otyłość, cukrzyca, nadciśnienie, dyslipidemia, czyli zmiana w składzie lipidów, upośledzenie tolerancji węglowodanów).
Jednak w wielu przypadkach cukrzyca typu 2. rozwija się bezobjawowo. Dlatego rodzice i opiekunowie powinni zwrócić szczególną uwagę na monitorowanie poziomu glukozy we krwi u dzieci z grup podwyższonego ryzyka.
Podstawowymi czynnikami ryzyka w cukrzycy typu 2. są nadwaga i czynniki dziedziczne. U dzieci, w rodzinach, gdzie występuje cukrzyca typu 2., należy zwrócić szczególną uwagę na zachowanie właściwej masy ciała i prawidłowy styl życia, łączący zdrową dietę z aktywnością fizyczną.
Ty także możesz mieć podwyższone ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2.
Czynniki ryzyka u osób dorosłych:
- wiek powyżej 45 r. ż.
- przypadki cukrzycy w rodzinie
- nadwaga/otyłość
- nadciśnienie
- wysoki poziom trójglicerydów.
- właściwej diecie
- kontrolowaniu wagi
- regularnym wysiłku fizycznym
- sprawdzaniu poziomu cukru we krwi przy badaniach okresowych
- unikaniu alkoholu i papierosów.
Tekst zamieszczono za zgodą Redakcji Magazynu "PEN".
Masz swoją opinię na ten temat? Tu jest miejsce, gdzie możesz ją wyrazić! Pisz, komentuj i dyskutuj. Pamiętaj o tym, że nie będą tolerowane niecenzuralne wypowiedzi i wulgaryzmy.
