Opowiadanie 'Miałam wszystko'

Miałam wszystko. Tylko wtedy jeszcze o tym nie wiedziałam. Bo jak się jest młodym to wydaje się, że tak będzie zawsze. W końcu na tym polega młodość. Na myśleniu, że jest się nieśmiertelnym. Teraz dalej jestem młoda, ale już nie mam tej wiary.

Miałam wszystko, ale pewnego dnia to straciłam. Kiedy w moje życie wkradła się ona. Wcale jej nie zapraszałam. Przyszła cicho i podstępnie. I nie pytając się mnie o zdanie, została. I zabrała mi kawałek siebie. Fizycznie to było tylko kilka komórek, nawet mogłabym jej to wybaczyć. Ale przez deficyt tych komórek straciłam o wiele więcej.

Oprócz mojej wiary w nieśmiertelność, zgubiłam swoje szczęście. Wysłałam list gończy, ale się nie znalazło. Jestem teraz nieszczęśliwa bez niego.

Popsuła moje plany na życie. Przez nią musiałam wszystko pozmieniać. Niestety nie na lepsze. Chciałam dawać nadzieję tam gdzie jest jej za mało. Ale jak mam to zrobić skoro sama jej potrzebuję. Wiara, nadzieja i miłość odeszły. Po kolei.

Zabrała marzenia. Zmieniła mój świat. Urwała skrzydła.

W zamian dostałam od niej tylko ból i strach. Moim zdaniem bilans jest ujemny... Codziennie od nowa próbuje nadać sens temu co mnie spotkało. Ale dalej go nie widzę.

Od kiedy jesteśmy razem, jak siostry, już nie śmieję się jak kiedyś. Każdy dzień sprawia mi ból. Nie tylko fizyczny od ciągłego kłucia się igłą. Ale też od ciągłego zadawania tego bezsensownego pytania, które ciągle pozostaje bez odpowiedzi, "Dlaczego ja?"

Każdego dnia próbuje od nowa poskładać rozrzucone kawałki mojego życia i ułożyć je w jakąś całość. Nie potrafię. Nie radzę sobie z tym, boleśnie przegrałam z rzeczywistością. Codziennie od nowa z nią przegrywam. Nie umiem tak żyć. Uśmiecham się już tylko ustami. Czasem wspominam co było kiedyś. Zanim nastały jej czasy. Ale coraz trudniej jest mi sobie wyobrazić jak to jest żyć bez niej. Wtedy miałam wszystko. Szkoda, że nie zdawałam sobie z tego sprawy. Chciałabym każdy dzień przeżyć jeszcze raz i świadomie cieszyć się z tego, że jestem zdrowa. Bo to tak rzadko się docenia. Wydaje się, że to nam się należy. I tu tkwi błąd. Nic nie jest zagwarantowane, a każda chwila szczęścia ociera się o cud.

Gdybym teraz wiedziała to co teraz, to jedno, że się nie powtarza szczęście.
Byłoby inaczej, a jest jak jest...
Miałam wszystko, teraz nie mam nic. Oprócz niej...

Dośka

Jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, koniecznie polubcie nasz profil na FB!