20 lipca - Wojtek Opatowicz: Doszliśmy do kolejnego miejsca, gdzie mieliśmy rozbić namioty. Zrobiliśmy to poszliśmy spać. O pierwszej w nocy wstaliśmy, a o drugiej wyszliśmy na szczyt. Niestety, po półtorej godziny zawróciliśmy, bo po prostu nie mogłem iść dalej.Trudno opisać, co czułem - olbrzymie zmęczenie, ogólne załamanie. Pan doktor zbadał mnie w warunkach polowych. Nie byłem ani odwodniony, tętno miałem w normie, ciśnienie również. Poziom cukru był wysoki, wiec postanowiliśmy, że zawracamy. Około 5 rano byliśmy z powrotem w namiotach i poszliśmy spać.
Po powrocie przewodnik zapytał, czy mam jeszcze ochotę dalej iść w górę. Odpowiedziałem, że tak, więc dzisiaj w nocy spróbujemy jeszcze raz.
Nasze namioty są rozbite w śniegu, w dołach, które chronią od wiatru. Po wyjściu z namiotu, ze wszystkich stron otaczają nas chmury - to piękny i niesamowity widok. Jest dość zimno, ale nam to nie przeszkadza.
dr Wojciech Siwicki, lekarz biorący udział w wyprawie: Wczorajszy planowaliśmy wyjście w góry o godzinie drugiej w nocy, aby "zaatakować" szczyt. Do tego czasu wszystko było w porządku, w zasadzie nic się nie działo złego. Wyszliśmy planowoo, a po około godzinie marszu w gore, Wojtek zaczął odczuwać duże, nasilające się zmęczenie. Dochodziło do tego pogorszenie stanu psychicznego, brak wiary we własne siły.
Stan fizyczny Wojtka był jego dobry. Zbadałem go na stoku, ciśnienie i tętno było w normie, nie był odwodniony. Miał podwyższony cukier, ale w tym przypadku jest to w zasadzie w normie - u chorych, którzy doświadczają większego wysiłku, to nie stanowi problemu, bo cukier ulega obniżeniu w miarę wykonywanego wysiłku. Cukrzyca Wojtka nie stanowiła więc problemu. Natomiast splot wydarzeń takich jak wyjście w gory, pogorszenia stanu psychicznego, zmęczenia całą wyprawa, spowodował to, że mimo wielu prób kontynuowania wyprawy, w pewnym momencie Wojtek zdecydował, że schodzimy, bo nie da rady dalej pójść. Wobec tego, przewodnik podjął decyzje o zejściu i po mniej więcej dwóch i pół-trzech godzinach zdecydowaliśmy powrócić do bazy.
Teraz rozważamy kolejny "atak" na szczyt i zobaczymy, co z tego będzie. To zależy od samopoczucia Wojtka, jego nastawienia, od tego czy będąc dłużej na wysokości 4000 m. poczuje się silniej i bardziej gotowy psychicznie do osiągnięcia celu, a także od przewodnika, który ostatecznie zdecyduje, bo Wojtek właściwie już zdecydował, że chciałby "atakować" drugi raz.
Masz swoją opinię na ten temat? Tu jest miejsce, gdzie możesz ją wyrazić! Pisz, komentuj i dyskutuj. Pamiętaj o tym, że nie będą tolerowane niecenzuralne wypowiedzi i wulgaryzmy.
